Daar zit u dan. Op Oudejaarsavond heeft uw Geliefde de relatie met u beëindigd. Dit in het kader van de goede voornemens voor het nieuwe jaar, mocht u nog vernemen. Terwijl die ander geniet van de herwonnen vrijheid, lijdt u de pijnen van een gebroken hart. Een fijn begin van 2016, maar niet heus. De komende maanden strekken zich eindeloos voor u uit en het leven lijkt dor. Moet het nou zo verder?
Heus, ik leef oprecht met u mee. Laat ik dat gezegd hebben. Zelf weet ik uit eigen ervaring hoe alles-ontwrichtend hartzeer kan zijn. Maar als ik u alleen een zakdoek aanreik, komen we niet veel verder. Uw hart is gebroken, zegt u. Welnu, laten we het helen. In drie lessen leer ik u om te gaan met uw liefdesverdriet.
De eerste fase is het pijnlijkst, omdat u moet accepteren dat het voorbij is. Laat die waarheid toe in uw hart. Zeg hardop dat het uit is. Vertel het tegen uw moeder en spreek erover. Begin een dagboek.
Uit is uit, en niet aan. Dat klinkt simpel, maar dat is precies waar u emotioneel moet uitkomen. Die waarheid mag u niet ontwijken. Denk dus niet dat het over een paar maanden of een jaar misschien wel goed komt, want uit is uit en niet aan. Zeg ook niet tegen uzelf dat het toch niet waar kan zijn, want uit is uit en niet aan. Hou uzelf evenmin voor dat die ander door de omgang met derden vast zal begrijpen hoeveel u voor hem/haar heeft gedaan, want uit is uit en niet aan. Geen smoesjes, dus. Het leven gaat door en u moet mee.
Wees voorbereid op pijn, op tranen, op lichamelijke ontreddering. Schrik er niet van. Dat hoort bij het proces van acceptatie. En onthou: u kunt me altijd schrijven.
Volgende week bespreek ik met u de tweede fase van de omgang met liefdesverdriet: loslaten.
Liefdesverdriet: loslaten
Wat een pijn, wat een verdriet en wat een hartzeer… Nadat u zich vorige week heeft over gegeven aan het accepteren van het afscheid, heeft u zich ellendiger dan ellendig gevoeld. Het verdriet liep naast u, als een trouwe schaduw, en ging ‘s nachts aan het voeteneind van uw bed staan, klaar om met u de ochtend te beginnen.
Ja… dat beeld van de trouwe metgezel is met opzet gekozen. Het is een tedere band die u aan uw verdriet bindt, en dat is de band met uw Voormalige Geliefde. In het blijven voelen van de pijn, ervaart u contact met hem/haar. Het is eenzaam, dit eenrichtingsverkeer, maar het lijkt beter dan niets. En toch: gehecht raken aan de aanwezigheid van verdriet is het slechtste dat u kunt doen.
Geef het verdriet op, vraag ik u. Een hardvochtiger vraag kan ik niet stellen, een minder belangrijke evenmin. Geef het op, lieve Liefdescursist/e, want loslaten maakt u vrij van de afwijzing. Wie zijn/haar verdriet ten diepste heeft doorgemaakt, kan loslaten. Zeg het hardop: “Ik laat het verdriet los, ik mag zonder verdriet zijn.” Daarmee ontkent u niet hoe groot en belangrijk de liefde tussen u en de Voormalige Geliefde was, dat kan nog steeds waar zijn. Het enige dat u doet, is verdriet loslaten dat niet meer nodig is.
Wees evenwel voorbereid op een nieuwe golf van pijn in reactie op het loslaten. Deze zal sneller voorbij zijn.
Emoties ervaren en loslaten… het logische vervolg erop is verder leren leven. U wacht niet het zwarte gat, u wacht ruimte waarin het goed toeven is. Volgende week maandag leg ik u uit hoe dat in zijn werk gaat.
En toe, schroom niet me te schrijven.
Verder leven
Nadat in de eerste fase iedere traan om het verlies gelaten is, in de tweede fase alle banden met de Geliefde zijn losgelaten, komt nu de derde fase in het verwerken van liefdesverdriet. Verder leven. Alleen, dat wil zeggen, zonder die ander. Het lijkt een fluitje van een cent, maar dat is het niet.
Verder leven, wil zeggen dat er plaats is voor een ander aan uw zijde. Een ander, met wie u praat, lacht, huilt en intiem bent in alle betekenissen van het woord. Een ander dan die ene. Daar bent u wel klaar voor, zegt u. Bon.
Stelt u zich dan nu die ander eens voor, die met stralende ogen naar de Geliefde kijkt, maar u staat in de schaduw en wordt niet gezien. Dat doet meer pijn dan u dacht, nietwaar? Maar geen zorgen. Dat is een goed teken, omdat het laat zien dat u alle fasen van het rouwproces zorgvuldig doorloopt. Ik beloof u, dat uw toekomstige geluk even groot zal zijn als de pijn die u nu ervaart.
Eerlijk gezegd, zie ik u liever nog even lijden onder deze laatste fase van het afscheidsproces dan te moeten horen dat u zich in allerlei bochten wringt om aan het emotioneel ongemak te ontsnappen. Zwelgen in het nachtleven, steeds de kortstondige roes van de blind date opzoeken, een amour fou voor een totaal ongeschikte persoon opvatten, of banale activiteiten als overmatig sporten – allemaal vluchtmethodes waar u later duur voor betaalt.
Nog even. Verdraag nog even dat iedere stap die u indertijd ook met de Geliefde deed, schrijnt. Blijf in beweging, ontwijk niets. Stap niet op het drijfzand van de hoop- uit is uit en niet aan. Snel zult u merken dat u op een dag opeens even glimlacht om een herinnering of vergeten bent dat het vandaag was dat u elkaar ontmoette. Dan bent u doorgegaan met uw leven. Zoals u altijd al doorging met ademhalen. Het is goed zo.
Uw begrijpende Liefdesdocente